Allemaal krijgen we wel eens kritiek. De één zal het langs zich heen laten glijden. De ander slikt het meteen als zoete koek en gaat hard aan het werk om het tegendeel te bewijzen.
Kritiek kan onverwacht zo inslaan..
Onlangs kreeg ik onverwacht niet zo’n beste beoordeling op zangtechnisch gebied. Zingen is heel kwetsbaar – ik vond het pijnlijk. Op dat moment zelf hield ik mij groot, kon ik nog niet goed voelen wat er allemaal door mij heen ging en heb ik dapper alle aanwijzingen gevolgd. Je hoort het al, mijn eerste neiging is om het tot mij te nemen en ermee aan de slag te gaan! Als pluspunt in mijn evaluatie kwam ook naar voren, dat ik een groot lerend vermogen heb ;-). Maar helemaal aanwezig was ik niet meer. Gevoelsmatig viel ik even stil. Toch voelde ik toen al, dat er ook verwarring in mij was. Niet alles kon ik blijkbaar als zoete koek slikken.
.. en je weer tot leven brengen,
Later kon ik alle borrelende gevoelens ontrafelen en zien waar ik mij in gekwetst voelde en ook waar ik een grens heb gevoeld. De manier waarop de kritiek werd gegeven zinde mij niet. Tranen hielpen het verdriet te verzachten – ik mocht even lekker brullen van mij zelf. Dat luchtte op! Boosheid had een actie nodig – ik had wat uit te praten. Dat gaf ruimte en ik was blijf dat ik voor mijzelf opgekomen was. Ik was er weer, zelfs meer.
- Wat is jouw eerste neiging als je kritiek krijgt?
Zet je het opzij, neem je het volledig tot je of zie jij je daar ergens tussen in?
met je emoties als leidraad.
Zoals kritiek in eerste instantie je ook stil kan laten vallen, kan het op een later tijdstip je weer tot leven brengen. Op het moment dat jij bewuster bent van wat je voelt, dan kan je er ook iets mee. Het geeft ruimte en richting.
- Neem eens de tijd om te voelen wat voor emoties kritiek bij je oproept.
Zonder oordeel, puur nieuwsgierig, jezelf ruimte gevend. - Vraag je af wat de verschillende gevoelens je te zeggen hebben. Soms is alleen aandacht al genoeg om weer meer aanwezig te kunnen zijn. Een andere keer moet er nog iets gezegd of gedaan worden.
Ter ondersteuning dit prachtige gedicht van Rumi:
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase.
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
Rumi
Eén ding is zeker: kritiek brengt weer leven in de brouwerij;-).
