Zoals wij in vroege tijden omringd door natuur en wilde dieren leefden, leeft nu nog steeds de lokale bevolking van de Okavanga delta in Botswana. Inspirerend om te ervaren wat het met een mens doet, als je zo met de wilde natuur verbonden bent en ook moet zijn om te kunnen overleven. Alle zintuigen zijn geopend, een alertheid, kracht en soepelheid is merkbaar. Enorm veel wijsheid en respect is aanwezig voor alle levende en dode organismen om ons heen. Alles heeft zijn waarde, zijn plek en dient met eerbied benaderd te worden. Een les in nederigheid.
Op reis.
Samen met een groep vrouwen ga ik onder begeleiding van gidsen een week in de Okavanga Delta vertoeven. Telefoon, horloge, alles wat maar afleidt, laten we achter. Lopend of varend verplaatsen wij ons van het ene eiland naar het andere. Slapen onder een muskietennet, terwijl wij om de beurt elke nacht een uur de wacht houden. De leeuwen, hyeana’s, olifanten en vooral de nijlpaarden op een paar meter afstand, zijn gedurende de nacht goed hoorbaar. De sterren zijn ontelbaar en naarmate de nachten vorderen, komt er steeds meer ruimte voor de magie van de nacht. Zo klein als mijn wereld aan het begin van mijn reis was, zoveel groter ervaar ik deze als ik de delta weer verlaat.
Het hek door..
De start van mijn innerlijke reis begon in Nederland na het horen van waargebeurde horror verhalen. Angst deed de deuren sluiten, een terugtrek beweging nam zich van mij bezit. Mijn wereld werd kleiner, de buitenwereld werd groter en enger. Ik heb heel wat doorgeademd en mijn angsten de ruimte gegeven om het aan te kunnen kijken. Het besluit dat ik wel wilde gaan en mij niet wilde laten leiden door angst, heeft mij heel goed gedaan. Alle inzichten en ervaringen zijn nog steeds aan het door borrelen.
Wat is van mij, wat laat ik achter en wat neem ik mee?
Mijn eerste opdracht aan mijzelf werd: onderzoek van wie de angst is. Door de angst toe te laten én mijzelf niet terug te trekken, met anderen mijn angsten te delen, kon ik achterhalen wat van mij was en wat van de ander was. Onbedoeld had ik angst van anderen meegenomen. Met een ritueel heb ik deze uiteindelijk achtergelaten op een eiland. Bevrijdend om te kunnen besluiten om een angst niet in je systeem mee te nemen. Wat laat ik achter en wat neem ik mee?
Een bevrijdende vraag bij het maken van een volgende stap.
‘Veilig’ in onze eigen wereld.
Ook begon ik meer te beseffen wat angstig kan maken. De onzekerheid van de buitenwereld en wat komen gaat… Wij als mensen zijn ooit begonnen met hekken/afscheidingen maken, letterlijk en figuurlijk. Ter bescherming en om ons territorium af te bakenen. Het effect kan zijn dat we ons veilig wanen en minder genoodzaakt zijn de wereld daarbuiten te verkennen. De aandacht gaat vooral naar het territorium wat we voor onszelf hebben afgebakend. Het bekende geeft ons een vorm van rust. Onbekend maat onbemind. Maar het maakt ons ook minder veerkrachtig. Wat als de hekken opeens doorgebroken worden en er veranderingen zijn, die niet zo bekend zijn?
Hoe om te gaan met een organisatie die opeens verandert? De leidinggevende komt uit een totaal andere cultuur, daar ga ik mij toch niet voor open stellen? Dat jong broekie, dat weet toch niets?
De blik is zo naar binnen gericht geweest, dat het moeilijk is om het hek open te doen en ons open te stellen voor veranderingen. Open te staan voor de mogelijkheden die het ook kan bieden.
De kracht en wijsheid van het geheel.
Op het moment dat ik mijn eigen hek opendeed en mijzelf aanmoedigde naar buiten te gaan, begon ik te begrijpen dat mijn angst getransformeerd diende te worden in alertheid. Alertheid én een open blik naar buiten toe om de wijsheid van wat op de wereld groeit en leeft toe te kunnen toelaten. Het besef dat ik onderdeel van het geheel ben maakte mij meteen minder alleen en angstig. Ik werd mij steeds meer bewust van de wijsheid om mij heen. Wat een voeding als je daar eenmaal voor open begint te staan. Het vraagt bewustzijn en stilte. Stilte om meer dan woorden binnen te laten. En dat kan meteen vandaag, elke dag weer een kans. Er is genoeg buitenwereld om ons heen wat wij nog niet kennen en ons veel te vertellen heeft!
Ook die nieuwe leidinggevende of dat jonge broekie is een mens, onderdeel van het geheel. Zij hebben net zoveel te bieden als ieder ander. Het vraagt moed om je open te stellen voor een andere wereld en ook nederigheid, dat de 1 niet beter is dan de ander.
Tijdens de trail in Botwana was het bijzonder inspirerend om te merken hoe er interactie kwam tussen de verschillende culturen. Er ontstond echt verbinding en inspiratie over en weer. De onzekerheid van het onbekende overwinnend, de ander met een open blik benaderend, gaf veel respect, energie en voeding.
Van een vaststaand hek naar vertrouwen in onze eigen veerkracht.
Tja, dus nu zonder hek de wereld in, totaal onbeschermd?! De bescherming zit in mijn beleving in het waarderen en respecteren van je eigen lijf, je eigen aanwezigheid met de zintuigen geopend. De ruimte die je daarbij energetisch in kan nemen, is ook een soort van begrenzing, maar dan niet zo vast als een hek of een muur. Met je eigen systeem kan je reizen, op ontdekkingstocht om van de wereld te leren, om verbinding te maken met de mensen en de natuur om je heen. Verbindingen, waarbij het belangrijk is je eigen aanwezigheid ook te voelen. Alleen bij het voelen van je eigen aanwezigheid kan je ook voelen wat wel en niet binnen gelaten dient te worden, wat kloppend is voor jou.
Ik denk weer aan de angst, die op een ‘onbewaakt’ ogenblik mijn systeem was binnengestroomd. Tja, toch heeft dat mij ook weer verder gebracht. Ik wilde graag mijn eigen instincten beter leren kennen en onderzoeken hoe ik met mijn angsten om zou gaan. Dat heb ik gekregen. Weet wat je vraagt ;-)!
Het was een bijzonder inspirerend reis.
Aho!
Met dank aan de begeleiders van de Foundation for Natural Leadership.
Het zou heel goed kunnen dat ik zelf ook een trail ga begeleiden in de toekomst.
Mocht je interesse hebben, laat het mij weten.
