Metaforen komen we overal tegen, als je er maar voor open staat. De natuur barst ervan, alleen nemen we niet altijd de tijd om het echt tot ons door te laten dringen. Zo bracht de natuur mij laatst weer met de voeten op de aarde.
Van buiten naar binnen
Ik heb mij opgegeven voor een ‘stilte’ wandeling in het Amsterdamse Bos met een opdracht: “kijk wat de natuur je te zeggen heeft als input voor het aankomende jaar”. Bij het werkelijk toelaten van de stilte hoor ik in eerste instantie het geluid van al mijn gedachten, kijk ik wat de anderen doen, op zoek naar houvast…. Dit realiserend besluit ik alleen op pad te gaan en focus ik mij op de natuur om mij heen, zet ik mijn zintuigen open en wordt mij bewust van de geluiden en de geuren om mij heen. Het getetter wordt rustiger..
Dat wat mijn aandacht trekt, daar loop ik naartoe. Ik zie niet meteen wat dit stukje natuur mij te zeggen heeft… Het beeld laat ik op mij in werken en ervaar wat het met mij doet.
Powerrr
Er is water en aan de kant van het water staan een paar prachtige krachtige bomen. Hun stammen lijken wel spierballen. Een dikke stam, in eerste instantie fier omhoog, waarna het zich met een boog naar beneden buigt. Lange sierlijke takken rijken naar het water, raken het aan. Andere takken richten zich ook naar boven, naar de hemel. Er staan er een aantal bomen naast elkaar, wat bijna een competitie lijkt – wie is er het krachtigste, wie de mooiste?! Ik zie hoeveel kracht het deze bomen ook kost om zo’n groot gewicht te dragen en zowel naar beneden als naar boven gericht te zijn. Ik ben onder de indruk van hun kunstwerk en voel ook het verlangen om verbonden te zijn met het water, terwijl er ook verbinding is met de open ruimte boven.
Wauw, hoe groots en hoe mooi kun je worden?
De weg van de minste weerstand
Dan kijk ik naar links en barst in lachen uit. Het kan ook heel anders..
Daar ligt 1 boom volledig in het water. Zijn stam groeit niet eerst omhoog, maar neemt de eenvoudigste weg – het groeit meteen het water in, waar de boom heerlijk kan rusten en zich laten meedeinen met het water. De boom heeft ook niet een enorme spierballen stam, maar een dunnere gladdere stam. De takken liggen rustig in het water en het gezicht is naar boven gericht, naar de lucht. Een prachtig uitzicht onder het genot van een rustige deining. De boom is niet zo mooi als de anderen. Het is een eenvoudige boom, vraagt niet zoveel aandacht en ligt daar in zijn eentje.
De kracht van de eenvoud
Tja, voor mij is het duidelijk. De grootsheid lonkt, het prachtige beeld, de krachtige uitstraling, de kunstzinnigheid. Echter de kracht voor mij zit hem in de eenvoud. Eenvoudig durven zijn en daarin de intensiteit ervaren van het water en de prachtige luchten. De ruimte voelen, de beweging, de creativiteit in het kleine. Groots in het kleine durven zijn.
Allerlei vragen komen los:
– Mag je de eenvoudige weg kiezen?
– Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
– Wat levert het op om te kiezen voor de weg van minste weerstand?
– Durf je anders te zijn dan de meeste om jou heen?
– In hoeverre volg je je eigen natuur, ben je authentiek?
Genoeg om mee naar huis te nemen!
Wat zie jij in de buitenspiegel?
Probeer het eens uit als je worstelt met een vraag: ga de natuur in, volg wat je aandacht trekt en blijf daar een tijdje stil staan. Probeer open te staan voor de ervaringen en met jouw vraag te onderzoeken wat de natuur je te leren heeft.
